Bogor, bus, Bandung oftewel alles met een B

Hati hati, pintu di bukka

Na 3 dagen Jakarta was het tijd om door te gaan naar de volgende bestemming: Bogor. Dit is een stad zo’n 60 kilometer ten zuiden van Jakarta, hoewel het in feite helemaal vastgebouwd zit aan Jakarta. Je kan er dan ook in iets meer dan een uur naartoe reizen met de trein. Ik kocht een kaartje voor 16.000 Rupiah. In principe is het kaartje maar 6000 Rupiah, maar je moet er een OV-pas bijkopen. Deze kan je op het aankomststation inruilen voor 10.000 Rupiah. Het voelt wat gek om de moeite te nemen om dit te doen en 0,66 eurocent ervoor terug te krijgen, maar hier kan je met die 10.000 Rupiah daadwerkelijk dingen kopen. Bij de NS moet ik nog wel eens rennen, maar hier stapte ik ruim op tijd de trein in.

Langzaam begon er meer groen te verschijnen tussen de gebouwen en reden we Jakarta uit. Aangekomen op het station van Bogor bestelde ik een grabcar om naar het hostel te gaan. Nog even mijn Indonesisch geoefend met de supir (apa kabar, kamu tingall di Bogor atau bekerja?) en toen ik bij het hostel aankwam was het … leeg. Fuck. Naja, de hostel eigenaar lag er keihard te snurken op de bank en er was iemand die net ging uitchecken maar mij nog wel een stapel condooms aangaf. ‘You are going to need it bro’. Bedankt voor het compliment Indiaase dude.

Bogor

Tijdens de koloniale periode stond Bogor bekend onder de Nederlandse naam Buitenzorg, naar gerucht omdat deze plek ‘buiten zorgen’ was. Het was de hoofdstad van Nederlands-Indië tijdens het droge seizoen omdat het klimaat hier koeler is dan in Jakarta. Tevens was Buitenzorg de residentie van de Nederlandse Gouveneur-Generaal (en tegenwoordig de Indonesische president), middenin de gigantische botanische tuin uit de 19e eeuw. Mijn overgrootvader heeft hier tussen 1924 en 1926 zijn opleiding tot bestuursambtenaar van Nederlands-Indië gevolgd. Drie keer raden waar ik als eerste naartoe ging.

Ik werd rondgeleid door de Botanische tuin door Iwan, een Nederlands sprekende Bogorinees die ik in Jakarta had leren kennen. Hij vertelde mij over de verschillende bomen en planten die daar stonden en over de geschiedenis van Bogor. Tussendoor wilden er steeds mensen met mij op de foto, want een blanke tegenkomen is voor veel Indonesiërs blijkbaar een hele gebeurtenis. Daarna nam hij mij mee naar een wajang poppenhuis en aten we saté ajam en rijst uit bananenblad bij hem thuis.

Een dag later sprong ik achterop de scooter van snurkmeester 5000. Het verkeer in Bogor is een stuk minder chaotisch dan in Jakarta, maar daarmee niet minder eng. In Jakarta reed iedereen kriskras door elkaar met 20 kilometer per uur, maar hier kunnen ze vanwege de mindere drukte hetzelfde doen met 60 kilometer per uur. Op de heuvelige landweggetjes rondom Bogor tikten we denk ik wel 100 aan. Zit je dan met alleen je helmpje achterop.

Na zo’n anderhalf uur rijden kwamen we aan bij de voet van de berg. Nu begon het echte werk pas: een wandeling van ruim twee uur dwars door de jungle om naar de vulkaankrater te komen. Gelukkig zijn we geen grote spinnen tegengekomen! Sommige stukken jungle waren best ruig, maar er was altijd wel een grote steen of boomtak zodat je niet in de blubber hoefde te staan. Ik wilde aan de gids vragen of het pad voor toeristen was aangelegd, maarja ‘Bahasa Engriss sedikit’. Plotseling rook je het zwavelzuur van de vulkaan en kwamen we op een maanachtig landschap uit. Het deed me denken aan de Verboden Vallei uit Platvoet (jeugdsentiment!). Hier nam ik de meest Instagram waardige foto ooit en zwom ik in de vulkaanbronnen. Daarna gingen we weer naar beneden en bezochten we nog een epische waterval.

Een busreis om nooit te vergeten

Sooooo dat is nog eens een spannende titel of niet dan. Of het ook een busreis wordt om nooit te vergeten weet ik nog niet want we zijn pas 10 minuten onderweg en tot nu toe heb ik alleen maar snelweg gezien, maar het leek me wel een vette titel om de aandacht mee te grijpen. Maargoed, ik zit dus nu in de bus van Bogor naar Bandung, een reis die volgens de buschauffeur ongeveer 3 uur duurt. Mooi de tijd om de blog bij te houden dus. Eerste puntje dat ik met jullie wil delen; deze bus is niet gemaakt voor Westers formaat. Mijn hoofd steekt meer dan 30 centimeter boven de rugleuning uit en mijn knieën komen tegen de stoel voor me aan. Gelukkig is het rustig dus kan ik m’n benen ook schuin kwijt. Puntje twee; volgens het alwetende internet zijn er twee mogelijke routes naar Bandung met de bus; een langs Jakarta en de snelweg, de ander door het binnenland. Ik hoop op die laatste! (Edit; we gingen via Jakarta, waarschijnlijk vanwege de regen.)

De bus vinden was eigenlijk helemaal niet moeilijk. Ik dacht eerst nog te moeten klooien met buskaartjes kopen en dan de juiste bus vinden, maar de seconde nadat ik het busterein opliep begonnen er al buschauffeurs naar me te roepen: Jakarta, Serang, weetikveelwaar, Bandung! Die moest ik hebben, dus na 2 minuten zat ik al in de bus. Kaartje kopen doe je onderweg voor 65.000 Rupiah, omgerekend zo’n 4,30 euro. Voor vertrek komen er nog allemaal straatverkopers en muzikanten de bus in. Ik vond de muzikanten wel gezellig maar iedereen negeerde ze, dus deed ik dat ook maar. Ook ben ik gebismilah’d door een of andere imam. Het deed me denken aan die keer dat ik gezegend werd door de Paus in Krakau. Nu nog de goedkeuring van een Joodse rabbi ontvangen en dan weet ik zeker dat het na dit leven goedkomt.

Een ode aan het hostelleven

Voordat dit stuk over gaat ‘tot de orde van de dag’, wil ik eerst iets schrijven over hoe belangrijk hostels zijn voor je reiservaring. Hostels kunnen een plaats namelijk maken of breken. Ik zou niet willen zeggen dat ik een hostel expert ben maar na 12 hostels in 7 verschillende landen denk ik dat ik er wel iets over weet. Neem nou Berlijn, augustus 2016. Fantastische stad, walgelijk hostel (elke ochtend over de kots heenspringen om naar de douche te gaan). Ik heb nog nooit zo graag naar huis gewild als toen, ondanks dat Berlijn zelf wel heel leuk was.

Voordat jullie denken, oh jee wil Thijs nu al naar huis? Zeker niet, want het hostel in Bandung was dus echt fantastisch. Geweldige medewerkers, schone kamers, een heel chille sfeer en makkelijk om andere backpackers te ontmoeten. Zo ben ik de eerste dag met de Russische Maria door Bandung gelopen. We zagen de grote moskee, alle Nederlandse gebouwen, aten iets wat verdacht veel op flensjes leken (ik at ook nog Doerian maar daar praat ik liever niet over) en namen een vlog op. Een vlog? Jazeker! Hieronder introduceer ik de allereerste thijs-op-reis vlog! Heel simpel dingetje hoor, gewoon omdat een aantal mensen mij gevraagd hadden of ik wat leuks kon vertellen over de geschiedenis van Indonesië. Als het leuk is doe ik het vaker, als het niks is doen we gewoon knipknip.

Het is overigens vrij lastig om een vlog op te nemen omdat je om de zoveel minuten gevraagd wordt om een foto te nemen. Als ‘bule’ ben je soms een hele attractie. Tijdens een bezoek aan een nationaal park in Lembang ten noorden van Bandung ben ik zelfs geïnterviewd voor Instagram. Leuk park overigens. Er zijn daar in de bergwand een aantal grotten aangelegd door de Nederlanders en Japanners tijdens de 20e eeuw. Je kan er voor een smak geld een rondleiding door krijgen met gids. Die zegt dan 3 Engelse woorden (soldier, storage, sleeping) en loodst je er in 3 minuten doorheen. Dan pas heb je door dat het gewoon drie parallelle gangen zijn en probeert die eikel je ook nog eens achteraf te laten betalen voor het gebruik van zijn zaklamp. Wat dacht je zelf vriend, we staan praktisch in het daglicht dus ik ga je echt niet meer geld geven.

Tijdens mijn laatste dag in Bandung ben ik meegegaan met een tour van het hostel. Samen met een groep anderen (bijna allemaal Nederlanders!) bezochten we die dag de gebieden ten zuiden van Bandung. We begonnen bij een vulkanisch meer – de geur van zwavel is mij inmiddels goed bekend – en doken daarna in de hot springs. We aten ‘s middags bij een eettentje langs de kant van de weg. Het zag er niet heel hygiënisch uit maar ze maakten wel de lekkerste nasi goreng die ik ooit heb gegeten. We bezochten ook een aardbeienboerderij, maar daar had ik met m’n allergie niet zoveel aan, en s avonds aten we streetfood naast de snelweg. Vooral gefrituurde dingen maar ook weer erg lekker! Daarna met een aantal van de tour nog wat gedronken op de Jalan Braga, waar een heel tof bandje speelde. Ja, Bandung is geweldig!