A tale of two countries

Tot nu toe heb ik elke blog een ander land beschreven. Deze keer gaan we dat iets anders doen, want deze blog gaat zowel over Cambodja als over het zuiden en midden van Vietnam. Maar eerst dus Cambodja, land nummer drie alweer! Een land met een rijke geschiedenis met momenten van grandeur en van absolute terreur.

Grandeur

De eerste stop in Cambodja was Siem Reap, vlakbij de eeuwenoude tempelcomplexen van onder andere Angkor Wat. Hier komt de grandeur van het Cambodjaanse verleden naar voren. Deze tempels en steden stammen namelijk uit de tijd van het Khmer-rijk, dat tussen de 9e en 15e eeuw grote delen van het vasteland van Zuidoost-Azië in bezit had. Maar voordat we daar aankwamen, moesten we eerst vanuit Don Det in Laos ernaartoe. En dat was ook weer een avontuur hoor.

‘S ochtends om 9 uur vertrok de kleine rivierboot vanuit de haven van Don Det op weg naar de bus die ons naar de grens met Cambodja zou brengen. Daar ontmoetten we de schurken in het verhaal, die ik vanaf nu de boze Duitsers zal noemen omdat ze om letterlijk alles boos werden die dag. Toegegeven was er veel om geïrriteerd over te zijn die dag maar man wat waren die Duitsers boos.

Het begon bij de eerste bus. Die vertrok op typisch Aziatische wijze bijna een uur later dan gepland. Dat is iets waar je rekening mee houdt. Duitsers boos. De buschauffeur zelf was een absolute maniak en ik was blij toen we een half uur later bij de grensovergang stonden. Betalen om Laos uit te mogen, bijzonder (Duitsers boos), en op naar de grens van Cambodja. Het visum bleek 38 dollar te kosten in plaats van 35 dollar. Duitsers boos, Cambodjaanse grenswacht boos. Het was een principekwestie zeiden ze. Plottwist: Chinese toerist ook boos. Zijn visum krijgen duurde langer omdat hij Chinees was en Cambodja niet zo happig is op Chinese toeristen. Hij deed een vaag toneelstukje waarin hij zich trillend aan de voeten wierp van een grenswacht en uitriep ‘yes yes I am criminal’ om vervolgens boos op te staan en te schreeuwen ‘is that what you want to hear?’. Vaag, iedereen boos.

Nieuw busje in (Duitsers boos, geen idee waarom deze keer) en op naar Siem Riep. Daar zouden we rond 19 uur aankomen, maar helaas bleek na de lunch dat de bus kapot was en moesten we uren wachten op een nieuwe (toen was ik een beetje boos). Toen de nieuwe bus aankwam moesten we onze tassen neerleggen zodat ze goed ingeladen konden worden. Duitsers wilden dat niet dus boos en hebben de rest van de reis met hun backpack op schoot gezeten (oncomfortabel dus boos). Uiteindelijk kwamen we om 23 uur aan in het hostel. Vermoeiende dag.

Siem Riep is een erg leuke stad met veel kunst en markten. Ik heb dan ook kunst op een markt gekocht. Gek genoeg deed Siem Riep me een beetje aan Utrecht denken vanwege de rivier die door de stad heen stroomde. Als je de viezigheid vergat, leek het net op de singel van Utrecht (alhoewel het op de foto er echt niet zo uitziet). Eerste heimwee-momentje als ik denk aan de eerste lentezon op een Utrechts terras! Maar geen zorgen hoor, ik hou het nog wel even vol hier.

Ik heb twee dagen in de ruïnes rondom Siem Reap gespendeerd en ik voelde me soms net Indiana Jones. Hieronder een paar mooie kiekjes! De tempels bezoeken was wel zwaar werk met een gevoelstemperatuur van 43 graden.

Battambang

Aangezien de busreis van Siem Reap naar Phnom Penh erg lang is, besloot ik halverwege een tussenstop te maken in Battambang. Ik wilde hier iets meer zien van het hedendaagse Cambodja. Daarom heb ik hier een dagtour in de omgeving gedaan en heb ik kookcursus nummer # 3 afgeschreven! Ik kan nu het beste gerecht van Cambodja, vis amok, maken als een ware pro. Ik zit eraan te denken om als ik weer in Nederland ben een diner te geven met één gerecht uit elk land. Hopelijk hebben jullie honger.

Verder was Battambang niet zo interessant. Wel een leuk verhaal: op de markt zagen we grote zakken met kokosrasp. Die kosten in Cambodja 1 dollar en worden gebruikt als kippenvoer. Of, ze verkopen de zakken aan het Westen als hipstervoedsel en dan kosten ze opeens 100x zoveel.

Terreur

In tegenstelling tot de eeuwenoude geschiedenis van Siem Riep, is de geschiedenis die je in Phnom Pehn kan zien veel recenter van aard. Om een hele gecompliceerde geschiedenis samen te vatten: in 1975 greep de zogeheten Khmer Rouge (naar het oude Khmer-rijk van de Angkor-tempels) van Pol Pot de macht in Cambodja. Zij beveelden iedereen in de steden, waaronder Phnom Pehn om de stad te verlaten en op het platteland te werken en onrealistische oogstquota te behalen. Iedereen die niet hard genoeg kon werken was een vijand van de revolutie, iedereen die wel hard genoeg kon werken deed dit op een kommetje rijst per dag. Velen stierven door uitputting, ziekte en honger. Ook werden veel mensen die vermeend anticommunist (oftewel intellectueel) waren vermoord, zoals mensen met een opleiding of een bril. Dan werd gelijk de hele familie vermoord, zodat niemand over bleef om wraak te kunnen nemen.

Bijna een kwart van de bevolking van Cambodja is tussen april 1975 en januari 1979 omgekomen in wat later de Cambodjaanse Genocide is gaan heten. De Khmer Rouge is uiteindelijk omvergeworpen door communistisch buurland Vietnam, die hierop in oorlog kwamen met China vanwege hun bondgenootschap met Pol Pot. Ondertussen bleef het westen Pol Pot steunen, want Vietnam was vanwege de door de Amerikanen verloren Vietnamoorlog (1973) en de daaropvolgende reünificatie van Noord- en Zuid-Vietnam (1975) de bad guy. Koude Oorlog-politiek, snap jij er wat van?

De twee prominentste plekken in Phnom Pehn die aan de genocide herinneren zijn de Tol Slueng-gevangenis en de killing fields. In de gevangenis zaten ruim 18.000 vermeende vijanden van het regime gevangen, waarvan er slechts een aantal het hebben overleefd. Ook hoge piefen van het regime zijn in deze gevangenis terecht gekomen als de rest begon te twijfelen aan hun loyaliteit. De gevangenen werden gemarteld tot ze bijna dood waren – ze mochten absoluut niet dood want ze moesten eerst bekennen dat ze anti-regime waren. Zodra ze een bekentenis afgelegd hadden, werden ze afgevoerd naar de Killing Fields. Hier zijn duizenden mensen vermoord. Niet met kogels, die waren schaars en zouden achterdocht van voorbijgangers wekken als ze schoten hoorden. De gevangenen werden vermoord met stokken, knuppels en steekwapens terwijl luide propagandamuziek kun angstkreten verstomde. De kleinste kinderen werden doodgeslingerd tegen een boom.

Terwijl je langs die verschrikkelijke plaatsen loopt, vraag je je de hele tijd af hoe medemensen in staat kunnen zijn km zulke gruweldaden te begaan tegen anderen. Dat moeten wel psychopaten zijn, toch? De verschrikkelijke waarheid is dat iedereen tot dergelijke gruwelijkheden in staat is. Tijdens mijn studie heb ik het vak ‘Genocide na 1945’ gevolgd bij prof. dr. Uğur Ümit Üngör, waarin we ook uitgebreid stilstonden bij de daders van massageweld. Zodra een overtuigend genoeg beeld van een ‘ander’ die vijandig tegenover jou staat is gekweekt, is het een kleine stap van irritatie naar haat tot geweld. En na enkele daden van geweld, wordt het brein ongevoelig voor de gruwelijkheden. De mensen tegen wie je dat doet zijn immers je vijand en het is goed dat jij ze eerder hebt gepakt. Uiteindelijk zijn het geen mensen meer en dan staat de deur open naar massageweld.

Vakantie

Na bijna 7 weken reizen, en na de heftige kost in Phnom Penh, was het wel even tijd voor vakantie. Maar ik hoor veel van jullie zeggen, ‘hallo aansteller, je bent 7 maanden met vakantie doe niet zo gek’. Tuurlijk, reizen is een vakantie, maar ik vind zeker dat er verschillen tussen de twee zijn.

Ik denk dat een vakantie voornamelijk ontspannend is, zelfs als het een inspannende vakantie is zoals onze Canoe Trip van afgelopen zomer (7 dagen in een kano, kamperen, al het eten van tevoren mee). Je gaat op vakantie om even op te laden van het ‘normale leven’. Je komt hopelijk ook niet teveel voor verrassingen te staan die je hele vakantie omgooien. Reizen daarintegen kan soms best intensief zijn. Je staat namelijk vaak de hele dag aan, vooral als soloreiziger. Je hebt namelijk niet echt een basis. Om de twee/drie/vier dagen vertrek je van de plek die je net begon te kennen om naar een nieuwe plek te gaan die je nog niet kent. Je slaapt weer in een nieuw hostel waarvan je hoopt dat het bed een beetje normaal is en je kamergenoten ook. En om de zoveel weken gooi je het helemaal om door naar een ander land te gaan. Een nieuwe taal die je moet leren (of tenminste de woorden ja, nee, hallo en dankjewel), een nieuwe cultuur die je nog niet begrijpt, nieuwe gebruiken waar je rekening mee moet houden en een nieuwe valuta die je moet leren snappen. En als je het een beetje leuk wilt hebben, moet je ook constant nieuwe vrienden zien te maken, ook als je eerder die dag al 8 uur in een bus hebt gezeten. Dat is soms erg vermoeiend!

Daarom besloot ik 4 dagen vakantie te nemen op Koh Rong Samloem; niks doen aan het strand. Ik heb de eerste dag wel nog een tour van een halve dag gemaakt om op een makkelijke manier wat mensen te leren kennen. En met hun + wat mensen die we later tegenkwamen heb ik nog 2 dagen gechild en niks gedaan (2 ipv 3 dagen ja, had me vergist met de datum dat m’n visum voor Vietnam inging 😀). Het ontspannen is niet helemaal gelukt vanwege het verschrikkelijke hostel waar ik zat (alcoholische barman die tot 2 uur s nachts superluid muziek draaide, slecht bed, lekkende airco en als hoogtepunt een dronken gast in het bed boven me die om half 5 s nachts zijn en mijn bed onderpiste), maar verder heb ik me prima vermaakt! Ik heb zelfs aan m’n projecten van thuis gewerkt op m’n tablet.

Verder wil ik een shoutout doen naar de hond die mij toen de zon onderging door de jungle heeft teruggeleid naar de grote weg. Wat een bro.

Goodnight Saigon

Grensovergangen zijn altijd spannend. Ik zou niet weten waarom de grenswacht mij toegang tot Vietnam zou ontzeggen, maar je weet het pas zeker dat je naar binnen mag als je de grens over bent. Recent las ik een nieuwsartikel dat twee backpackers een aantal weken in een Thaise cel hebben gezeten omdat de grenswacht vergeten was een stempeltje te zetten. Het zou je maar gebeuren…

Maar geen zorgen, na een hele dag in de bus ben ik veilig aangekomen in Ho Chi Minhstad oftewel Saigon. Voor een stad in een communistisch land oogt Ho Chi Minhstad toch behoorlijk westers (maar met een Aziatisch tintje). De neonreclames voor massages, bars en restaurants schreeuwen door de straten. Ondanks de drukte toch een enorm vette stad, en ik heb echt genoten van mijn tijd hier!

Mijn hoogtepunten van Saigon zijn ongetwijfeld het War Museum en de waterpoppenshow. Het War Museum is tweeledig te zien: enerzijds laat het de verschrikkingen van de Vietnamoorlog zien met de boodschap dat we blij moeten zijn dat het voorbij is. Anderzijds is het propaganda van Noord tot Zuid-Vietnam, waarin het communistische noorden zich opsteld als bevrijder van het zuiden van de duivelse Amerikaanse soldaten. Maar toch is ook daar nuance in aan te brengen. Het museum toont de verschrikkelijke dingen die de Amerikaanse soldaten hebben gedaan, maar durft ze ook als slachtoffers neer te zetten die door de enorme druk van de oorlog en door de regering min of meer gedwongen werden om wandaden uit te voeren. Er is dan ook een gedeelte ingericht met foto’s en verhalen van oud-Amerikaanse soldaten die weer terugkeren naar Vietnam en soldaten van beide kanten die elkaar ontmoeten en met elkaar verzoenen. En de waterpoppenshow, die was gewoon heel grappig om te zien.

Daarnaast bezocht ik het paleis van de reunificatie – het voormalig presidentieel paleis van Zuid-Vietnam – waar ik tegen mijn verwachting in een nieuwe waardering heb gekregen voor modernistische architectuur van halverwege de 20e eeuw, en de Cu Chi tunnels. Dat zijn (een replica van) de oude tunnels die de Vietcong-strijders gebruikten tijdens de Vietnamoorlog. Destijds waren de tunnels een soort ondergrondse stad, nu is er weinig meer van over.

Frisjes

Na 2 dagen vertraging vanwege een kleine reactie op Vietnamees eten stapte ik eindelijk de bus in naar bestemming nummer 2: Da Lat. Omdat Da Lat in de bergen ligt is het hier een stuk koeler. Erg fijn na al die weken van hitte. Ik heb zelfs een avond een lange broek en overhemd aangehad!

In Da Lat draait het, net als in Vang Vieng in Laos, voornamelijk om sportieve activiteiten. De leukste is Canyoning, oftewel abseilen, glijden en springen van rotsen en watervallen. 100% het tofste wat ik op deze reis tot nu toe heb gedaan. Dit ga ik in Europa ook nog eens doen! Gek genoeg had ik geen last van hoogtevrees, ondanks dat de hoogste waterval 25 meter was en je de laatste zeven meter jezelf naar beneden moest laten storten.

Ik wilde hier ook nog de hoogste berg van Zuid-Vietnam opfietsen- en hiken, maar helaas was dat vanwege de regen van de afgelopen dagen niet aan te raden: veel te glad en bovendien te mistig. Je kan natuurlijk niet om het weer heenplannen, dus in plaats van een berg beklimmen ben ik nog maar naar de sportschool gegaan (dat probeer ik elke week toch wel even te doen, met wisselend succes). Verder heb ik veel gelopen in de stad en ben wat maffe dingen tegengekomen!

Op naar het midden

De eerste nachtbus in Vietnam! Ik had er veel horrorverhalen over gehoord, maar ze bleken maar voor de helft waar te zijn. Ik paste bijna in het bed en heb toch een uur of 5 geslapen. Iets wat ik niet begrijp is dat de nachtbussen om 5 uur s avonds vertrekken zodat je om 5 uur s ochtends op bestemming aankomt. Verplaats dat gewoon 3 uur, veel logischer volgensmij…

Hoi An is echt een hele leuke stad. Het is een oude havenstad met een goed bewaard oud centrum. Veel backpackers blijven hier minstens een week hangen en ik snap dat wel. De oude stad heeft veel charme, je kan overal lekker eten, en ondanks dat er niet bijster veel te doen is, is er wel genoeg te zien. Ik had het niet erg gevonden om hier wat langer te blijven, ook omdat ik in een superleuk hostel zat (even opscheppen, ik ben bierpongkampioen van het hostel geworden). Maar ik ben er inmiddels wel achter dat vier weken in Vietnam veel te weinig is om alles te zien wat ik wil zien. Er is zoveel te doen!

En yes, kookcursus nummer 4 is ook een feit 😎. Absolute favoriet is Vietnamese pizza – gebarbecued rijstpapier met vulling van vlees, groenten en saus – hoewel het technisch gezien een taco is. Just saying.

Motormuizen

De laatste keer dat ik op een scooter zat? Dat is alweer een tijdje geleden! De Thakhek Loop is al een ruime maand geleden. Gelukkig ben ik het nog niet verleerd want vandaag rijden we van Hanoi naar Hue, de oude keizerlijke stad. Hoewel, elke stad in Vietnam is volgensmij de oude keizerlijke stad geweest, maar dit was de meest recente tijdens de Nguyen-dynastie (1802-1945). Zij moesten langzaamaan hun macht afstaan aan de Franse kolonisator en uiteindelijk trad de laatste keizer Bao Dai af nadat Ho Chi Minh de Democratische Republiek Vietnam uitriep in september 1945. Hij had een half jaar eerder nog geprobeerd als Japanse marionet het Keizerrijk Vietnam uit te roepen, maar dat was een beetje mislukt. De koloniale geschiedenis van Vietnam (en eigenlijk heel Frans Indochina) is reuzeinteressant en vertoont opvallende parallellen met de koloniale geschiedenis van Indonesië. Ik ga mij er thuis zeker verder in verdiepen!

Maargoed, eerst nog een stukje rijden. 160 kilometer in de brandende zon, het is een wonder dat ik niet verbrand ben! Vooral het stuk door de Hai Van-pas was erg mooi, maar hier konden we niet stoppen dus ik heb helaas geen foto’s.

Ik vond Hue een interessante stad. Er gebeurt volgensmij niet heel veel en er zijn weinig toeristen, maar dat hoeft ook niet. Het is leuk om wat te zien van het dagelijks leven in Vietnam. Uiteindelijk gaat veel in de stad wel over de keizerlijke dynastie, en dat zijn dan ook de plekken die ik bezocht heb. En om de een of andere reden gingen we ook naar een verlaten waterpark.

Kippenvel

Het wordt wel een hele lange blog zo, en in tegenstelling tot wat ik helemaal in het begin schreef is dit toch een stukje Noord-Vietnam. Maar dat komt voor deze blog toch even beter uit. Welgemeende excuses, maar ik wil jullie de natuur van Ninh Binh niet onthouden. Het is prachtig hier! Zo prachtig dat ik er kippenvel van kreeg? Nee, dat kwam door de temperatuur. 18 graden, what the fuck dat ben ik niet meer gewend na 5 weken 40 graden. Ik heb zelfs een dag een trui aangehad.

Ik heb hier een mooie boottocht gemaakt tussen de karstbergen en een dagje rondgescooterd, bergen beklommen en tempels bezocht. Een dag heb ik HELEMAAL NIKS gedaan, want de aankomende week wordt intensief!

Nou dat was wel lang genoeg voor deze keer. Volgende keer: Noord-Vietnam en De Filipijnen! Voor de liefhebber nog de route die ik tot Ninh Binh heb afgelegd in 68 dagen (ik loop iets achter met de blog 😁)

Groetjes!