Gelukkig heb ik geen dag/nacht-ritme

Wijsgeer

Vorige blog eindigde met een wijze les over het hostelleven. Deze keer wil ik een nieuwe wijze les droppen zo bam in het begin van de blog, puur voor jullie entertainment. Deze keer, beste jongens en meisjes, gaat de wijze les over vertrouwen. Je moet namelijk tijdens het reizen veel vertrouwen op anderen, meer dan normaal gesproken thuis. Je hebt namelijk andere mensen nodig, vooral als je solo (lees vriendloos) reist zoals ik. Kan ik de persoon op straat vertrouwen die mij een snelle lift op de brommer aanbiedt naar mijn bestemming? Kan ik de persoon die ik 5 minuten geleden heb leren kennen bij het hostel en nu wat mee ga eten vertrouwen? Kan ik de mensen die mij via Facebook een berichtje sturen met de vraag of ik mee wil de Bromo op vanuit een stad 8 uur verderop vertrouwen? Het antwoord is meestal ja. Onder veel backpackers heerst er een vertrouwelijke sfeer van ‘we doen het samen’ en dat is heel gaaf, maar je moet er wel even een knop voor omzetten. Gek dat bepaalde dingen thuis zo onvertrouwelijk lijken maar hier juist betrouwbaar zijn.

Mit dem Sonderzug nacht Yogjakarta

Oke, wijze les weer voorbij en over naar de orde van de dag! Na een korte nacht moest ik snel door naar het treinstation van Bandung. De volgende locatie stond te wachten: Yogjakarta. Of Jogjakarta of Yogyakarta, ben er nog steeds niet helemaal achter. In ieder geval had ik een treinreis van zo’n 7,5 uur voor de boeg. Niet de langste treinreis die ik ooit gemaakt heb (dat was qua tijd de nachttrein Bratislava – Krakau) maar alsnog een lekker stukkie dwars door de heuvellandschappen van midden-Java. Geen verkeerd uitzicht hoor! Ik had alleen verkeerd gegokt en zat aan de ‘verkeerde’ kant van de trein, dus ik heb niet veel foto’s van de prachtige bergen en dalen waar we doorheen reden.

Weet je wat het eerste is dat opvalt als je Yogja binnenkomt? Er zijn hier gewoon bijna overal stoepen. Je kan dus gewoon langs de weg lopen hier in plaats van er half op, wow! Andere steden in Indonesië mogen hier een voorbeeld aan nemen. In het hostel heb ik gelijk een tour naar de tempel Borobudur gekocht, maar daarover later meer. Want de eerste dag ben ik gewoon Yogjakarta ingegaan vanuit het hostel. Er is hier een ommuurde stad waarin het paleis van de Sultan zich bevindt. Binnenin zijn veel oude gebouwen en een leuke wijk waarin je goed kan verdwalen. Ik at hier nog iets langs de kant van de weg. Wat het was weet ik niet, maar ik kan streetfood inmiddels zonder teveel buikpijn waarderen. ‘S avonds heb ik op de Jalan Malioboro, de grootste winkelstraat van Yogyakarta waar iedere winkel hetzelfde verkoopt, een nieuwe korte broek gekocht. In mijn enige goede korte broek zit namelijk een grote scheur, oeps! Nadeel aan Yogyakarta; je wordt constant nageroepen door riksja’s en verkopers die per se willen dat je hun Batik (geschilderde en gekleurde stof) koopt. ‘Special price for you my friend! Very cheap!’ Ik heb het goedkoopste Batik gekocht wat er was, omgerekend twee euro, zodat ik ze dit kon laten zien als ze me weer mee probeerden te sleuren: ‘I have Batik my friend, no buy more!’

Ik weet geen titel

Verdorie, weer zo’n korte nacht. Al om 3 uur stond ik op, want om 3:30 stond een busje klaar waarmee ik naar de tempel Borobudur zou rijden. Waarom in vredesnaam zo vroeg zou je denken, maar het had een goede reden: ik wilde de zon zien opkomen vanuit de tempel! En man, het was het waard. Rond 5:20 beginnen de zonnestralen over de nabijgelegen vulkanen te schijnen en valt het licht op de tempel. Ik denk dat dit de eerste keer is dat ik de zonsopkomst heb gezien vanaf ergens anders dan een shoarmatent. Super gaaf natuurlijk, maar zo vroeg gaan heeft nog meer voordelen. Het is allereerst nog superrustig in de tempel. Ik ging vlak na zonsopkomst de tempel rond en kwam bijna niemand tegen. Het was alsof ik er alleen was en heb dan ook veel foto’s zonder mensen erop. Voordeel twee is dat er nog geen schoolkinderen zijn die constant met je op de foto willen – die schijnen bij de Borobudur echt een plaag te zijn. Ze begonnen te komen toen ik weg ging en heb nu voor het eerst foto’s geweigerd omdat ik op tijd bij het busje terug moest zijn. Een of andere schooljuffrouw was er nog zo van overtuigd dat ik met haar schoolkinderen op de foto moest dat ze me vastgreep. Nee bedankt. De rest van de dag heb ik aan m’n vorige blog gewerkt en niet veel anders gedaan.

De laatste dag in Yogjakarta had ik tijd gemaakt voor twee museums. De eerste was wel aardig en ging over de geschiedenis en cultuur van Yogjakarta. Bij museum twee gebeurde iets het vermelden waard. Museum twee was in het oude Nederlandse fort Vredeburg en ging over de rol van Yogjakarta in de onafhankelijkheidsstrijd tegen Nederland vanaf 1900, met name de periode tussen 1945-1949. Het Nederlandse koloniale leger heeft daar flink huisgehouden in die periode, en de toon van het museum was dat de Indonesiërs blij moesten zijn dat de Nederlanders eindelijk weg waren. Des te bizarder was het dan ook dat zodra ik het museum uitstapte een groep van minstens 50 schoolmeisjes gillend en schreeuwend op mij af kwam rennen om op de foto te gaan en super enthousiast waren toen ik vertelde dat ik uit Nederland kwam. Hebben jullie net niet opgelet in het museum? Tja, voor veel Indonesiërs lijkt het toch ver in het verleden te liggen en gaan ze anders met die geschiedenis om dan wij.

Prachtig uitzicht

Mijn plan was om na Yogjakarta door te gaan naar de stad Malang in het binnenland van Java om vanuit daar een dagtrip te maken naar de vulkaan Bromo. Een dag voor vertrek kreeg ik echter een facebookbericht van de Belgische Ine en Ella of ik wilde aansluiten bij hun plan om vanuit het dorp Cemoro Lawang de Bromo beklimmen. Tuurlijk! Snel een treinkaartje naar Probolinggo geboekt (zo’n 8 uur verderop…) waar we ’s avonds zouden meeten om ons busje naar Cemoro Lawang, dat trouwens op loopafstand van Bromo ligt, te pakken. Ik was er wat eerder en zij hadden vertraging, wat betekende dat ik ongeveer anderhalf uur steeds opdringerige taxichauffeurs van me af moest slaan. Eentje heeft me ruim een half uur niet met rust gelaten, totdat ik nogal boos in zijn gezicht schreeuwde dat ik zijn fucking taxi niet nodig had en dat hij op moest oprotten. Hij was er niet blij mee, maar de boodschap was eindelijk duidelijk.

Uiteindelijk zaten we met zijn drieën in ons busje en reden we in ongeveer anderhalf uur naar de voet van het nationale park. In het pikkedonker en door dichte mist welteverstaan, dus veel verder dan een paar meter kon de chauffeur niet voor zich uitzien. Gelukkig kwamen we heelhuids aan in onze homestay en begon en weer een veel te korte nacht; om 03:30 vertrokken we na 4 uurtjes slaap naar het uitzichtpunt King Kong Hill. Na ongeveer een uur en een kwartier lopen, waaronder ruim 20 minuten over een stijl pad dwars door de jungle, zagen we een prachtige zonsopgang over het landschap. Alleen jammer dat er een dichte mistbank voorlag dus meer dan 10 meter vooruitkijken konden we niet. Enigszins teleurgesteld klommen we dan ook weer naar beneden. Google ‘sunrise Bromo’ om te zien hoe het had moeten zijn 😭.

Het weer had toch wel medelijden met ons en besloot daarom ’s middags op te klaren. Konden we toch nog naar de Bromo zelf, en dat was het waard!

Op naar… Surabaya?

Na het bezoek aan Bromo was het tijd om ergens anders naartoe te gaan. De vraag was echter waar. Ik had verwacht tot de 11e in Malang te zijn en dan vanuit daar naar Bali te vliegen. Het leek voor zowel voor Ella en Ine en mij het handigst om naar Surabaya te gaan. Zij konden dan makkelijk op de trein naar Yogyakarta stappen en ik kon vanuit Surabaya het vliegtuig naar Bali pakken. Onverwacht bezoek aan Surabaya dus! Ergens op een gore straat probeerden we een bus te regelen, en bus 4 of 5 naar Surabaya zat nog niet vol en bracht ons naar de stad. Een man probeerde ons nog een rugzak te verkopen toen we daar volledig bepakt en bezakt stonden te wachten, maar gelukkig begreep hij dat we al voldoende rugzak hadden op dat moment. In Surabaya bezochten we onder andere het tabak museum en de Moskee in de Arabische wijk, waar ik verplicht een sarong aan moest met allemaal Hello Kitty’s erop. Hiervan is gelukkig geen fotografisch bewijs. ’S Avonds nam ik spontaan nog een nieuwe geschiedenisvlog op. Hij is een beetje gehaast met veel uhms (en Surabaya is oost-Java in plaats van west-Java), maar ja ik wist ook niet dat ik hier zou zijn!