De balans opmaken

Het is vandaag 16 mei dus ik ben jarig! En ik ben niet alleen jarig vandaag, maar ik ben nu ook precies drie maanden op reis. Bijna op de helft dus. Een mooie tijd om de balans op te maken, zowel voor de reis als op persoonlijk vlak. Een beetje andere blog dit dus, de ‘normale’ blog over Vietnam en De Filipijnen komt later.

Nog één goed jaar?

Negenentwintig jaar oud alweer. Of jong, het is maar net hoe je het bekijkt. Veel mensen waar ik mee om ga zijn een stuk jonger dan ik en vinden mij soms een ouwe lul. Ik hou ze niet meer bij met zuipen, heb geen hoogte meer van studentendingen en memes van tegenwoordig snap ik niet. Op mijn werk ben ik dan weer het jonge broekie dat net komt kijken op zijn eerste serieuze baan. Misschien ben ik gewoon gemiddeld?

Wat het dan ook mag zijn, de dertig is in aantocht. Soms heb ik daar moeite mee. Je 20-er jaren worden gezien als het moment dat je echt jong bent en van het leven mag genieten. Vanaf je 30e lijkt het wel alsof je je leven op orde moet hebben en aan serieuze dingen moet beginnen als een carrière, huwelijk, kinderen, koophuis (dat laatste is het minst waarschijnlijk). Ten opzichte van mijn middelbareschool- en studievrienden loop ik daarin flink achter – zij hebben koophuizen, gaan trouwen of zijn getrouwd en de eerste kinderen verschijnen inmiddels alweer een tijdje op m’n instagramfeed. Dan voel ik me soms een beetje alsof ik de boot gemist heb (vooral nadat ik in Hanoi bierpongkampioen was geworden en ik vervolgens 3 verschillende baby’s en verlovingen op instagram zag). Maargoed, ik zit nu op een tropisch eiland met alle vrijheid van de wereld. Het gras is altijd groener aan de overkant.

Anderzijds heb ik totaal geen moeite met bijna 30 zijn. Om eerlijk te zijn vind ik mijn leven tegenwoordig een stuk leuker dan zeg 5/6/7 jaar geleden. Over het algemeen denk ik dat de 30-er jaren beter gaan worden dan de 20-er jaren. Dat zullen we pas zeker weten in 2034 (die duurt gelukkig nog wel een tijdje), maar voorlopig kan ik nog genieten van mijn ‘laatste goede jaar’. En die heb ik ff goed uitgezocht: aangezien 2024 een schrikkeljaar is én ik momenteel 6 uur op Nederland voorloop ben ik maar liefst 30 uur langer 29.

Om nog even een cliché aan te halen: ik ben niet naar mezelf op zoek in Azië. Ik denk dat ik mezelf tegenwoordig best goed ken. Ik kom wel een hoop mensen tegen die echt nog ff een paar dagen onder een waterval moeten gaan nadenken over hun leven.

Dus, bijna op de helf

Inderdaad, ik ben bijna op de helft van mijn reis. Van de 196 dagen die ik weg ben, zitten er nu helaas alweer 90 op. Helaas ja, want ik ben er nog lang niet klaar mee hoor! Maar aangezien we de balans aan het opmaken zijn, hoe zit het eigenlijk met die reis?

Om te beginnen met heimwee. Dat heb ik af en toe wel hoor! De lente liet volgensmij op zich wachten, maar als ik foto’s zie van zonnige terassen en Utrecht in bloei dan mis ik m’n stadsie wel hoor. Lente is mijn favoriete tijd van het jaar. Een Amerikaan die ik laatst sprak concludeerde hieruit dat ik ‘soooo homesick’ was en dat het tijd was dat ik naar huis ging. Maar ik denk dat het heel normaal is om thuis te missen. Ben sowieso erg blij dat ik weet dat ik een plek heb waar ik het liefst wil zijn. Dat heeft dan denk ik niks met home ‘sick’ te maken. Daarom ga ik echt nog niet naar huis, heb hier nog genoeg te doen!

Ik heb ontzettend veel mensen ontmoet in de afgelopen drie maanden. Onderzoek wijst uit dat ik de meeste klik heb met mensen van 23 jaar en ouder, die vaak net afgestudeerd zijn. Die jonge broekies heb ik het vaak niet zo op. Die zijn hier toch vaak vooral om te zuipen, en dan doe ik een stuk minder hier dan jullie misschien denken. Vind het sowieso zonde al dat zuipen. Niet alleen is het duur, maar ik heb genoeg mensen gezien de elke avond tot 4 in de club staan en dan om 1 uur s middags brak ontbijt gaan zoeken, in het hostel hangen en dan om 5 uur weer gaan zuipen. Wat doe je hier dan, doe dat thuis. Over (gebrek aan) zuipen gesproken, omdat ik dat dus niet zoveel doe heb ik vaak ook niet zoveel met Engelsen. Nuchter vind ik ze nog wel oké, maar zodra ze alcohol ophebben mogen ze van mij een enkeltje terug naar hun eiland krijgen. Wat een idioten. Anderzijds heb ik vaak wel een goede klik met Amerikanen (die om de een of andere reden altijd uit Californië lijken te komen). Andere Nederlanders zijn altijd wel lachen, Duitsers zijn wat saaiig en Fransen/Spanjaarden kan ik a) nooit verstaan en b) gaan het liefste om met andere Fransen/Spanjaarden. Chinese toeristen zijn verschrikkelijk aangezien ze altijd met z’n 100en over alles heenwalsen en mij stiekem proberen te filmen. Tegenwoordig kijk ik altijd snel boos als ik een camera op m’n gezicht gericht zie staan zodat ze die foto hopelijk niet bewaren.

Ik ben nu in vijf landen geweest: Thailand, Laos, Cambodja, Vietnam en De Filipijnen. Wat is mijn favoriet? Makkelijk! Ik kan jullie zelfs een top 5 geven:

1. Vietnam
2. Laos
3. Thailand
4. Filipijnen
5. Cambodja

Vietnam was echt fantastisch. Prachtige natuur en heerlijk eten. Laos voelde echt als een avontuur en de mensen waren supervriendelijk. Thailand was erg leuk om te bezoeken en had achteraf ook erg lekker eten (mijn verwachtingen waren iets te hoog). De Filipijnen, of tenminste Palawan, zijn prachtig, maar ik heb tot nu toe nog niets echt iets bijzonders gedaan hier. Ik verwacht wel dat de Filipijnen naar plek 3 zal gaan. Cambodja was qua geschiedenis erg interessant, maar onverwacht duur en bovendien had ik het gevoel dat ik plekken van mijn reislijst aan het afstrepen was in plaats van het land te verkennen.

Na De Filipijnen staan nog 3 nieuwe landen op het programma: Maleisië, Singapore en Oost-Timor. Tussendoor ga ik nog naar Indonesië en als laatste weer naar Thailand, maar daar ben ik al geweest. Over een paar maanden zal ik dus een top 9 moeten maken!

De hoogtepunten van mijn reis waren tot nu toe de Thakhek Loop in Laos, het canyoning in Da Lat en de Ha Giang Loop in Noord-Vietnam (waar ik nog niet over geschreven heb, komt nog). Verder vind ik het op elke bestemming gewoon superleuk om een rondje te lopen en te kijken wat ik tegenkom, of de scooter te pakken en meer van het landschap zien. Ik zit er zelfs aan te denken om in Nederland een scooter te kopen. Daar is het verkeer in ieder geval een stuk beter geregeld dan hier. Ik ben er 100% van overtuigd dat Filipino’s de slechtste chauffeurs van de wereld zijn. Er lijken wel regels te zijn, maar die zijn totaal onlogisch. In Vietnam was het duidelijk: toeteren voor alles en zo hard mogelijk. Hier gaan ze van 10 naar 50 en terug, slingeren ze over anderhalve rijstrook en zijn spiegels en richtingaanwijzers overbodig.

Wat vind ik dan het minst leuk op deze reis? Dat veel lokale mensen je hier zien als een wandelende portemonnee. Elke minuut word je wel nageroepen voor een taxi/tuktuk/tricycle, dat je iets moet kopen of een massage nemen en oh wee als je net iets te lang oogcontact maakt met iemand of naar een winkel kijkt. 9 van de 10 keer moet je 3x no thank you zeggen voordat ze je stoppen met naroepen of volgen. Dat is ernstig irritant.

Verjaardag

Maar genoeg geneuzel, het is dus mijn verjaardag! Waar ben ik en wat heb ik gedaan? Ik ben nu in El Nido, Palawan, De Filipijnen. Een tropisch eiland zoals je die voorstelt: palmbomen, jungle, hoge kliffen en witte stranden. Best een paradijs. Het was best een rustige verjaardag. Ik heb de scooter gepakt en ben een uur naar het noorden gereden, naar Duli Beach, om te surfen. Terug ben ik precies tussen twee stormen door gereden en ‘s avonds heb ik Indiaas gegeten aangezien Filipijns eten zeer matig is. Prima dagje toch?

Volgende keer weer een blog in normale stijl met meer verhalen over Vietnam en De Filipijnen!