Vliegschaamte, mysterieuze brief en een stinkstad

Zenuwachtig, zo voelde ik mij de dagen voor vertrek. Ik zou niet willen zeggen dat ik nog nooit zo zenuwachtig ben geweest, maar het staat zeker in de top 5 van meest zenuwachtige momenten in het leven van Thijs. ‘Is dit nou wel een slim idee?’ vroeg ik mijzelf meerdere keren. Maar ik had alles al geregeld, dus ik zag geen reden om niet te gaan. Snel gooide ik dan ook de laatste dingen in mijn backpack en ging ik naar Rotterdam.

De laatste avond en dag in Nederland was ik namelijk bij mijn ouders. Zij hebben mij ’s avonds op vrijdag 24 januari naar het station gebracht, waar ik op de IC Direct naar Schiphol van 17:11 zou stappen. Zou, want het kreng had vertraging! Typisch NS natuurlijk, maar drie jaar geleden begon mijn interrailavontuur ook met treinvertraging en uiteindelijk kwam toen alles goed. Ik kwam wel gewoon op tijd aan op Schiphol, en binnen drie kwartier was ik door de douane heen en had ik mijn bagage ingecheckt. Alsnog twee uur te vroeg bij de gate dus. Zenuwpuntje 1 was hiermee weg (ik vlieg nooit dus snap nooit hoe een vliegveld werkt; gelukkig zijn ze redelijk idioot-proof).

En om 20:50 was het dan zover, we gingen de lucht in! Of naja, volgens mij was het eerder rond 21:15 maar we stegen op. Nog ongeveer 11 uur en dan zouden we landen op Kuala Lumpur. Wat moest ik in die tijd in vredesnaam doen? Gelukkig heeft KLM een behoorlijke, doch ietwat voorspelbare, jaren 80-afspeellijst. Funfact: wist je dat het nummer ‘Atje voor de Sfeer’ op de melodie van Give It Up Van KC & The Sunshine Band is? Ik niet, en het duurde het iets te lang voordat ik het doorhad. Maar ook muziek luisteren gaat op den duur vervelen dus probeerde ik wat te slapen. Helemaal soepel ging dat niet maar ik heb toch een paar uur kunnen pakken. ’S Nachts rond 02:00 Nederlandse tijd herinnerde ik me ook opeens dat baangenoot Sigrid mij een mysterieuze, kleine envelop had gegeven die ik pas tijdens het vliegen open mocht maken. Bij het miniscule lichtje van mijn stoel las ik de leuke brief die zij mij had geschreven. Over je raadsel zal ik nog nadenken! (Edit; ik had het raadsel dus fout. Huilen dit.)

Rond drie uur s middags, inmiddels dus 25 januari, landden we op Kuala Lumpur. Veel mensen gingen hier al van boord, maar ik vloog nog een stukje door. Kuala Lumpur, ik zie je terug op 23 maart als ik tijdelijk Indonesië uit moet na het aflopen van mijn visum! Want ja, ik zal de komende maanden best vaak heen en weer vliegen. Oud-studiegenoot Pieter vroeg me nog of ik al last had van vliegschaamte, maar het valt gelukkig nog mee. Ik kon nu wel vanwege het veel legere vliegtuig naast het raam zitten, waar ik al vrij snel Sumatra onder me langs kon zien zoeven. Hallo Indonesië! Ik was wel een beetje verbaasd dat we pas rond 17 uur opstegen, want het was bijna 2 uur vliegen en de aankomst was om 18 uur. Blijkbaar ga je een uur terug in de tijd van Maleisië naar Indonesië ondanks dat je richting het oosten vliegt.

Het begon al donker te worden toen we aankwamen op het vliegveld van Jakarta. Mijn backpack lag redelijk snel op de band (stresspuntje 2 ook weer weg) en al gauw sprong ik in een achteraf veel te dure taxi. Eerste indruk van Jakarta en daarmee Indonesië: best netjes hier! Iedereen rijdt volgens de regels op de snelweg en ik zie alleen maar grote moderne gebouwen. De keiharde waarheid werd duidelijk een halve seconde nadat de taxi van de snelweg afsloeg. Wat een bizarre chaos en rotzooi is Jakarta zeg. Brommers die overal tussendoor piepen, krotten en vuilnis langs de wegen. Een lichte cultuurshock was het gevolg. Gelukkig wende het vrij snel, maar het valt niet te ontkennen dat Jakarta ruikt naar riool, eten en luchtvervuiling. Ik snap waarom iedereen die al eens eerder hier geweest was mij op het hart drukte: ‘ga zo snel mogelijk weg uit Jakarta’.

Maargoed, ik zat hier nog twee dagen en in die tijd heb ik wel leuke dingen gedaan. De eerste dag heb ik met stuurman Rick uit Nederland een tour gedaan door het oude centrum van Jakarta. We zagen oude Nederlandse gebouwen, bezochten de benauwde sloppenwijken (waar veel street food wordt klaargemaakt in kleine keukentjes), reden met een tuk-tuk rond en mochten zelfs van een oude visser mee op zijn boot om een rondje door de oude haven te maken (die van de omslagfoto; ziet er nu wel iets anders uit). Ook bezochten we de Chinese tempel in Chinatown, waar de viering van het Chinese Nieuwjaar een dag eerder in volle gang was. Alles in die Chinese tempels is rood en goud en overal stonden Chinezen te bidden en zich te wassen met heilige rook. Aparte traditie is dat er een mand gevuld met honderd vanuit de rijstvelden gevangen vogeltjes wordt gekocht, om deze vervolgens weer vrij te laten. Het verklaart in ieder geval de grote karren met vogels die wij al de hele dag zagen. Volgens onze tourgids overleven veel van deze rijstvogels het niet in de stad.

Op maandag is helaas veel dicht in Jakarta. Ik heb dus nog niet het Nationale Museum kunnen bezoeken, en heb het Nationaal Monument alleen van buiten de omheining gezien. Wel heb ik die dag een aantal keer achterop een scootertje door de chaos die het verkeer heet rondgezoeft. Doodeng de eerste keer. Ook heb ik een Indonesische SIM aangeschaft waarmee ik die gekke scootertje kan bestellen via de app grab (een soort uber). Ik heb niet veel foto’s gemaakt van Jakarta, simpelweg omdat Jakarta niet zo’n fotogenieke stad is, en ondanks dat ik me wel veilig voelde, voelde ik me niet chill genoeg om constant m’n dure camera tevoorschijn te toveren. Ik heb ook expres ook geen foto’s gemaakt van mijn avondeten want ik wil niet zo’n instafamous persoon lijken, maar de nasi goreng en soto ajam hier is erg lekker!

Na 2 dagen en 3 nachten was mijn avontuur in de stinkstad alweer voorbij. Nu op naar het zuiden, naar Bogor!

(Pas nu heb ik alle technische en aan de praat weten te krijgen, vandaar dat de data niet helemaal kloppen 🙃)